Beschrijving

In 1849, zes jaar na het verschijnen van het boek Vrees en beven schrijft Søren Kierkegaard in zijn dagboek: “O, als ik eenmaal dood ben zal alleen Vrees en beven al genoeg zijn om mijn naam als schrijver onsterfelijk te maken. Dan zal het gelezen worden. En ook zal het in andere talen vertaald worden. De lezer zal welhaast huiveren vanwege de verschrikkelijke hartstocht die hij in het boek aantreft.’ Hoe er verder ook tegen Kierkegaard wordt aangekeken, zeker is dat in de twintigste eeuw deze indrukwekkende tekst talloze reacties heeft opgeroepen en in filosofie, literatuur en theologie zijn sporen heeft nagelaten. Op dit moment staat de tekst in de belangstelling bij postmodernen van diverse pluimage.

Vrees en beven is onder andere een eerste aanzet als het gaat om de problematiek van geloven. Er over nadenkend hoe het toch komt dat zijn tijdgenoten daar zo snel mee klaar zijn, komt Kierkegaard tot de conclusie dat ze het zicht op wat geloven eigenlijk is totaal zijn kwijtgeraakt. Allereerst is geloven verzeild geraakt in het vluchtige gezelschap van gevoel, stemming, kortom het domein van de ‘onmiddellijke ervaring’. Maar het is ook in de handen van de ‘speculatieve denkers’ terecht gekomen, die het een plek geven in hun wetenschappelijk systeem en denken er daarmee klaar te zijn.

Vrees en beven verscheen onder het pseudoniem Johannes de silentio. Deze Johannes onderzoekt in Vrees en beven of het mogelijk is dat het ethische wordt opgeschort, zodat een religieuze eis het ethische niet alleen overstijgt maar zelfs tegenspreekt. De silentio’s ‘lyrische dialectiek’ handelt over de held van het geloof, Abraham, een uitzondering, door de silentio bewonderd maar niet begrepen. Een ook nu nog relevant onderzoek, want Kierkegaard kiest om het thema ‘geloven’ te onderzoeken zijn uitgangspunt in het verhaal van Abraham die de opdracht krijgt zijn zoon te offeren, een centraal verhaal in die drie monotheïstische godsdiensten.